Airfix 10170 Space Shuttle

Kiedy ostatnia misja Apollo wieńczyła program lotów na Księżyc w ośrodkach NASA trwały już prace nad urzeczywistnieniem kolejnego projektu na drodze ku podbojowi przestrzenii kosmicznej - opracowaniu Kosmicznego Systemu Transportowego. Pierwotnie zakładano, że powstanie system o możliwości ponownego wykorzystania w całości, jednak ostatnecznie możliwe było tylko połowiczne zrealizowanie takiego planu. Prom Kosmiczny jakim go znamy do dzisiaj składa się zatem z właściwego statku kosmicznego - Orbitera oraz osobnego, wynoszącego go w przestrzeń systemu silników i zbiornika paliwa, jako jedynego wykorzystywanego jednorazowo. Orbiter kształtem przypominający samolot, jest w istocie ogromnym transporotwcem, mierzącym ponad 40 metrów długości i o rozpiętości skrzydeł sięgającej 25 metrów. W specjalnie przystosowanym przedziale bagażowym moze zaś przenosić ciężar do 30 ton, natomiast w przedziale pasażerskim 7-osobową załogę. Co się tyczy sekcji dodatkowych silników to ich wymiary są jeszcze bardziej
imponujące: długość zarówno silników jak i wypełnionego paliwem i ciekłym tlenem zbiornika przekracza 50 metrów. Użycie tak skomplikowanego i kosztownego systemu było konieczne aby prom mógł się wznieść na orbitę ziemską. Podczas startu nie wystarczyłyby silniki samego Orbitera i dopiero dzięki dopalaczom uzyskiwany jest niewyobrażalny ciąg ponad 3 milionów ton. Po starcie, na wysokości około 45 kilometrów, przy prędkości niemal 5000 km/h dodatkowe silniki są odrzucane i na spadochronach bezpiecznie opadają do oceanu. Następnie, po mniej więcej 9 minutach lotu, kiedy Orbiter osiąga pułap 110-120 kilometrów, lecąc juz z prędkością 27000 km/h odczepia się także zbiornik. Tego już nie udaje się odzyskać i spala się w atmosferze.
Açıklamada hata mı var? Sorun bildir